Spodziewałem się, że będzie wysoko, ale to co odje*ał Ben Sturgulewski (Sturgefilm.com) przerosło moje najśmielsze fantazje i sny erotyczne związane z puszkiem w Japonii. Nie będę wam truł dupy opisywaniem tej krótkiej formy filmowej. Jest sku*wysyńsko epicko! A jak mówi wam to gość, który obejrzał w swoim życiu miliard editów narciarskich, to coś musi być na rzeczy!
Coś mi się wydaje, że teraz to już na pewno cały Poldon wykupi turnusy do Kraju Kwitnącej Wiśni. Nie pozabijajcie się tam;)
Przyszedł czas na ostatnią część tej wspaniałej azjatyckiej przygody narciarskiej. W czwartej części opuściliśmy Alpy Japońskie i udaliśmy się w długą powrotną drogę, podczas której ostatnim interesującym punktem było Tokio. Metropolia w pełnym znaczeniu tego słowa, a poza tym jak wiadomo stolica Japonii położona nad Oceanem Spokojnym (Zatoka Tokijska) na Honsiu – największej z Wysp Japońskich.
Jednak za nim ujrzeliśmy światła gigantycznego miasta zorganizowaliśmy małą procesję pogrzebową na jednym z przydrożnych parkingów. Z honorami pożegnaliśmy split’a, który walczył bardzo dzielnie, aczkolwiek nie miał szans z solidną japońską brzozą. Gdziekolwiek teraz jesteś na pewno korzystasz z uroków puchu. Pokój z Tobą bracie!
Podróż do stolicy zajęła nam jakieś pół dnia. Plan był prosty. Oddać samochód, modlić się żeby Kimmy (pracownik wypożyczalni) nie zauważył drobnych usterek, które nam się przytrafiły (np. nie działająca szyba), jeden nocleg w hotelu kapsułkowym i wycieczka na lotnisko. Czas naglił, ale na szczęście mieliśmy nawigację, która z całą pewnością chciała działać na wyraz efektywnie. Dosadnie rzecz ujmując chciała nam pokazać wszystko, dosłownie wszystko..
Główne ulice w Tokio są dosyć komfortowe, jednak mniejsze, boczne uliczki to już jest wyzwanie dla parkowania. Czuje się poważną duszność w tym temacie. Sądzę, że nawet najbardziej doświadczony włoski taksówkarz nie miałby tutaj lekko. Dlatego duży respekt dla lokalnych przewoźników..
Po zdaniu samochodu – wszystkie usterki przeszły pozytywną weryfikację – i pożegnaniu naszego sympatycznego przyjaciela Kimm’iego udaliśmy się do hostelu..
Hostel to też nie były kanapeczki. Ilość miejsca i rozplanowanie pomieszczeń, szatni, łaźni, schodów itp. zaskoczyło nasze zmysły. Człowiek wchodzi do wieżowca, wyjeżdża windą na wskazane piętro i okazuje się, że przekraczając próg przenosi się do pudełka po zapałkach. A na dodatek my posiadaliśmy 2-metrowe pokrowce i ogromne torby. Nie było łatwo tego upchnąć, ale jakoś się w końcu udało. Czas ruszyć w miasto..
A miasto nie byle jakie. W liczbach przedstawia się to następująco:
Obowiązkowo musieliśmy wstąpić przynajmniej do jednej świątyni..
Wyjechać na ostatnie piętro (48) jednego z najwyższych wieżowców w stolicy – Tokyo Metropolitian Government Building 1 (243,4m). Wydawać by się mogło, że w tak silnie zagrożonym sejsmicznie miejscu na globie nie powinny powstawać bardzo wysokie budynki tymczasem aktualnie jest z goła inaczej. Mimo, że do 1963 roku obowiązywał przepis, który zabraniał budowy budynków wyższych niż 31 metrów.
Widoczki bardzo pozytywnie działały na wyobraźnię..
Jeśli chodzi o pozostałą zabudowę miasta to również nie ma wstydu..
Narciarz o pustym żołądku nie funkconuje najlepiej, dlatego kolejnym etapem zwiedzania było odszukanie smacznej szamki. Oczywiście nie było to proste, ale podołaliśmy zadaniu. Obiad jak zwykle mega pyszny, zdrowy i niezwykle energetyczny..
Następnym krokiem był solidny odpoczynek w hostelu i już mieliśmy iść spać, gdyż zmęczenie wyprawą dawało się już ostro we znaki, gdy ktoś wpadł na pomysł małych zakupów. Dobrze, że zmusiliśmy się by wyjść, ponieważ prawdziwe życie Tokio zaczyna się po zmroku. Odwiedziliśmy kilka sklepów i kilka miejsc lokalnej rozrywki. Największym zaskoczeniem były kilku piętrowe salony gier wideo oraz salon dziwnej gry. Ten ostatni charakteryzował się tym, iż na pewno grało się na pieniądze, a poza tym maszyna głupiała taką ilością bodźców wizualno-dźwiękowych, że ciężko było się zorientować, o co w tym w ogóle chodzi. Generalnie super hardcore dla wtajemniczonych..
Jednym z punktów programu nocnego wyjścia był zakup śpioszków dla jeszcze wtedy nienarodzonego potomka Tomka Durkacza. Jak okazało się na miejscu Maciek jest jeszcze chyba nie do końca przygotowany do funkcji rodzicielskich..
Światła miasta mieniły się wieloma kolorami, ale my zmuszeni byliśmy do powrotu. Należy żałować, że mieliśmy tak mało czasu by zwiedzić tą arcyciekawą metropolię. Jednak tak już to bywa, kiedy narciarze planują wyjazd. Więcej dni na śniegu, a reszta mniej ważna. Szybka kima w kapsule, gdzie w telewizorze jest tylko jeden kanał i lecą na nim filmy dla dorosłych. Następnie rano bardzo komfortowy pociąg na lotnisko. Oczywiście wsiedliśmy do innego, ale fart, że jechał akurat w tą samą stronę..
Żegnaj Japonio. Dzięki za wszystkie pozytywne doświadczenia i do zobaczenia!
Część czwarta cyklu opowiadającego o przygodach zarejestrowanych w Kraju Kwitnącej Wiśni właśnie wyświetla się waszym spragnionym atrakcji umysłom. Mimo, iż historia nie jest wcale skomplikowana to nie jest łatwo jej opisać. Pracy z tym wiele i nie wiem czy podjąłbym się tego wyzwania wiedząc ile godzin mozolnej harówki zajmie przygotowanie materiałów pod tą właśnie publikację. Jednak powiedziało się „A”, a liter w alfabecie nieskończenie wiele, a każdy alfabet musi mieć swój początek i swoje zakończenie. Podążając tym rymowanym tropem zapraszam na przedostatnią część Pumping Derby in Japan!
Już teraz mogę zdradzić, że jest to zasadniczo ostatnia część typowo narciarska. Finalna będzie wspomnieniem z Tokio. Tymczasem rozsiądźcie się wygodnie, herbata już zaparzona!
Po armagedonie śnieżnym, który mieliśmy okazję przeżyć w Myoko byliśmy głodni nowej lokalizacji. Do wyboru było kilka możliwości. Po krótkiej burzy mózgów obraliśmy kierunek na ośrodek o nazwie Seki Onsen. Miejscówka leży nieopodal Myoko, aczkolwiek prowadząca do niej droga górska prawdopodobnie jest zimą niedostępna. Przynajmniej taka nieogarnięte, czy też wręcz nieodgarnięta ze śniegu była tego dnia. Droga okrężna, jak sama nazwa wskazuje nie jest krótka, ale żeby nie było nudno wiodła najwyższymi tunelami śnieżnymi, jakie udało nam się przejechać w Japonii. Myoko opuściliśmy wczesnym rankiem..
Jak okazało się na miejscu pojęcie „wczesny ranek” w Seki Onsen oznacza zupełnie coś innego. Na odpalenie infrastruktury musieliśmy trochę zaczekać, aczkolwiek to pozwoliło nam na rozeznanie okolicy. Bonusem była możliwość przyglądania się rozruchowi jaki prowadziła japońska armia. Był to wstęp do solidnych ćwiczeń narciarskich. Jeśli widzieliście kiedykolwiek naszych poborowych podczas tego typu manewrów to potwierdzamy, że na tej długości i szerokości geograficznej kabaret jest równie dobrej jakości. Oczywiście najgłośniej śmiali się sami żołnierze. Rzecz jasna ci potrafiący zjechać pługiem z samej góry na sam dół z tych, którzy dotknęli nart pierwszy raz w życiu. Jednak tym gorzej jeżdżącym trzeba przyznać, że ich wywiad się nie popisał i jak na sam początek wybrał dla nich trasy o kolorze czarnym, które były usiane muldami niczym pola minowe w Afganistanie podczas wojny z ZSRR..
Kolejną ciekawostką jest fakt, z którym spotkałem się pierwszy raz w życiu, Mianowicie system odśnieżania pochyłych parkingów. Na każdym zainstalowane są zraszacze z gorącą wodą, które działają przez 24h. Śnieg i lód nie mają szans. Zapomniałem wspomnieć, że ten rejon to epicentrum gorących źródeł. W ten niezwykle efektywny sposób odśnieżają również całe ulice. Jest tylko jeden warunek, muszą być pod nieznacznym kątem..
Niektórym może syę wydawać, że jest to marnowanie zasobów naturalnych. Jednak z drugiej strony trzeba przyznać, że jeśli chodzi o odśnieżanie to nie mają lekko..
W internetach o Seki Onsen mowią „Japan’s best powder snow skiing” i nie są to słowa rzucone na wiatr. Miejscówka ma ogromny potencjał. Niestety nie mogliśmy go wykorzystać tego dnia, gdyż zapanowała lekka odwilż, która zamieniła puch w miękką kupę. Tak czy inaczej, jeśli ktoś szuka tzw. „pillows’ów” to tutaj znajdzie ich pod dostatkiem. W tym resorcie widziałem największego, jakiego spotkaliśmy w Japonii, aczkolwiek nie odważyłem się zaatakować. Sumienie dało nam niezłego, mentalnego klapsa. Widząc teren i nakładając na niego puszystość i ilość pudru dnia poprzedniego mogliśmy tylko i wyłącznie zacisnąć płaty mózgowe ze złości i żalu. Nic poza tym nie dało się już zrobić, życie.
Tak w ogóle tego dnia, a był to już chyba 10-ty z rzędu pod względem intensywnej jazdy miałem pierwszy poważny kryzys. Po godzinie badania terenu stwierdziłem, że jedyną opcją na kontynuowanie dnia jest krótka drzemka..
Generalnie wszyscy byli jacyś rozstrojeni. W sumie po tylu dniach rąbania w puchu te kilka godzin opalania nam się należało jak nic!
Po dwóch godzinach odpoczynku siły wróciły i mogłem dalej atakować. Niestety najbardziej interesujące, pojedyncze krzesło prowadzące na sam szczyt wzniesienia uruchamiane było bardzo spontanicznie. Nie potrafiliśmy rozgryźć tej zagadki, dlatego postanowiliśmy uruchomić foki.
Oczywiście krzesło ruszyło na moment przed pierwszym krokiem, kiedy już zestawy chodzące były założone. Ściągać czy olać? Stwierdziliśmy, że nie chce nam się sprzątać „skitouring’u” i rozpoczęliśmy pierwszą poważną, azjatycką turę. To był pierwszy błąd, gdyż w.w. krzesło zaczęło hulać na całego. Drugim okazał się brak mapy, ale jak już wspominałem jest ona towarem bardzo deficytowym i nieczytelnym, chyba, że ktoś biegle włada japońskim..
Reasumując wycieczka trwała bardzo krótko, aczkolwiek nawet te z pozoru beznadziejne momenty generują jakieś plusy. Naszym był taki, że zobaczyliśmy z góry kolejną dolinę, a ona oferowała bardzo zacny teren do jazdy. Nie udało nam się tam dotrzeć, gdyż już po prostu nie starczyło czasu, ale obiecujemy, że wrócimy..
Do południa nie udało nam się obczaić żadnej konkretnej linii. Z każdą minutą śnieg robił się coraz cięższy, humory również. Wszystko zmieniło się w momencie, kiedy odwiedziliśmy inną wystawę góry. Już na samym początku dnia o niej myśleliśmy, ale było tam tak stromo, że nie było widać dna. Nie było również żadnych starych śladów i stwierdziliśmy, iż nie jest zbyt dostępna. Nic bardziej mylnego!
Dzień dobiegał końca, śnieg zaczynał zlewać się z kolorem nieba, a my łapiąc drugi oddech cisneliśmy ile wlezie, zupełnie nie bacząc na upływający czas. Tutaj należy wspomnieć, że zjeżdżaliśmy do sąsiedniej doliny a butowanie z powrotem trwało przynajmniej 20 minut. To musiała być czysta zajawa..
Aż w końcu wyłączyli wyciągi i trzeba było udać się do domu na czterech kółkach marki Nissan..
Jednak nie bylibyśmy sobą, gdyby nie nasza ciekawość. Podczas naszej komicznej skitury widzieliśmy również tajemnicze miasteczko. Należało sprawdzić dla jakich ideałów istnieje? A, że nie było daleko..
Jak się okazało jest to mikro mieścina górska, ale taka na prawdę położona niezwykle ekstremalnie, czyli coś w stylu naszego Poronina a.k.a. „Tam gdzie diabeł mówi dobranoc..”. Zjawiskowe miejsce, trzeba zobaczyć na własne oczy żeby uwierzyć.
Następnym krokiem było znalezienie szamy. O tej porze, a było już bardzo ciemno wcale nie było to takie proste. Poza tym byliśmy już mega zmęczeni. Stwierdziliśmy jednak, że szukamy czegoś maksymalnie lokalnego. Udało nam się, ale okazało się, że jest to kolejna pułapka, gdyż menu wisiało na ścianie i nie posiadało żadnej wersji tłumaczonej nawet na Esperanto. Zamówiliśmy najprostsze danie, jakie przyrządza się w tym kraju, zupę miso. Nie wiadomo czy była w kracie. Jedząc przysłuchiwaliśmy się prywatnej sesji karaoke, która odbywała się w pokoju obok. Niestety nie otrzymaliśmy zaproszeń na tą prywatkę..
Pozostał nam wyłącznie sen..
Tak zakończył się nasz przedostatni dzień w górach. Stanęliśmy przed bardzo poważnym dylematem. Jak spędzić ostatni dzień..w raju? Postawiliśmy na sprawdzone miejscówki Tangram-Myoko, a właściwie ich kombo. Był to chyba strzał w dziesiątkę, gdyż wypróbowaliśmy ciekawy wariant, który pozwolił nam na jazdę po czystym terenie 3-4 dni po ostatnim opadzie, co uwierzcie nie jest w Japonii takie proste, ale gdzie jest..? (za wyjątkiem Alaski)
W trzeciej części wspominałem o szkolnych, zorganizowanych oddziałach narciarskich, które z niesamowitym zapałem ćwiczą jazdę synchroniczną. Tak to działa w realu..
Na zakończenie dnia postanowiliśmy zaopatrzyć się w jedne z pierwszych prezentów. Wszak jakoś było trzeba wydać nadmiar jenów. Same tego nie zrobią!
Smutna część tej wycieczki, pierwsze poważne pakowanie..
Japońskim górom składamy dziękczynne pokłony. Ugościły nas niezwykle miło i sympatycznie. Nie szczędziły sutych opadów pudru, dopuściły wyłącznie do jednej odwilży i pozwoliły bezpiecznie wrócić do domu. Pozdrawiamy Hakubę i okolice. Na pewno kiedyś wrócimy!
Zdjęcia: Maciek Leszczyński (Pure Powder), Tomasz Durkacz oraz moje własne.
Hardkor Nie Disko 