Zapewne dla większości nie będzie to żaden hit informacyjny, aczkolwiek dla mnie było to bardzo duże zaskoczenie. Ci, którzy pracują w serwisach i wypożyczalniach mogą ze spokojną głową odpuścić ten wpis, nie znajdą tutaj nic interesującego.
Co to za niespodzianka zapytacie? Otóż przez przypadek mierząc buty Atomica, model Backland – Petrol/Orangew rozmiarze 27-27,5 do wiązańMarker Kingpin 13ustawionych pod butyDalbello Sherpa 5/5w rozmiarze 25,5 okazało się, że te pierwsze buty pasują idealnie do tego rozmiaru. Na początku oczywiście wpadłem w lekką panikę, gdyż pierwsza myśl, jaka wpadła mi do głowy to fakt, że ktoś grzebał przy moich wiązaniach, bo jak to możliwe, że 27,5 pasuje do 25,5?
Później nastąpiła chwila technicznej refleksji i po oględzinach okazało się, że Backland za sprawą rocker’owanej przedniej części, czyli podkręceniu konstrukcji w górę oraz lekkiemu skróceniu przedniego rantu (różnica 1 mm w porównaniu s Sherpą), a także znacznemu skróceniu tylnego rantu – z dupy opcja, gdyż but znacznie traci na uniwersalności – uzyskał bardzo fajną, lekką długość skorupy dla nr 27-27,5 – 298 mm.
Sherpa w rozmiarze 25.5 jest o 1 mm krótsza (297 mm), jeśli chodzi o skorupę. Oczywiście nie są to żadne zawody, gdyż to zupełnie różne buty o zupełnie innym profilu „jazdy”. Po prostu taka ciekawostka dla tych wszystkich, którzy zastanawiają się nad przymiarką lub zakupem butów typu odpalam cholewkę, wrzucam fokę na ślizg narty i zasuwam, aż miło.
*Poza tym Backlandy są na sprzedaż, zapraszam na moją małą giełdę!
Dzisiaj miałem niewątpliwą przyjemność uczestniczyć w bardzo fajnych zajęciach z tzw. bootfitting’u zorganizowanych przez dystrybutora m.in. takich marek jak Voelkl, Marker, Dalbello firmę SAT z Poznania oraz dystrybutora marki Sidas, czyli firmę Wind Sport z Krakowa. Od razu piątka za zaproszenie!
Specjalistyczne wkładki Sidas i linery Intuition
Wielu z was zapewne zna temat na bardzo dobrym poziomie, szczególnie ci, którzy już mieli do czynienia z poprawianiem komfortu i/lub precyzji swoich butów narciarskich. Niemniej jednak jest też pewna grupa, która nie ma zielonego pojęcia, że istnieje coś takiego jak np. wkładka Sidas, która w sposób kompletny prostuję stopę i pomaga jej pracować o wiele bardziej efektywnie podczas jazdy, chodzenia i turowania podczas dnia na nartach. Do niedawna należałem do tej ostatniej grupy. Aktualnie bez tych wkładek nie wychodzę na narty. To samo tyczy się linera Intuition, który można formować, aż do 8-miu razy!?
Połówki to wielka ściema
Dowiedziałem się też np, że połówki butów narciarskich np. „26.5” to wielka ściema. Skorupy są jednego rozmiaru. Ten fakt jest również znany znacznej grupie narciarzy, ale ciekawostką jest fakt, że linery też są tego samego rozmiaru, różnica jest – uwaga! – wgrubości wkładki wewnętrznej. Całe numery są grubsze, a połówki cieńsze (wkładki). Chytre i zaskakujące! Dlaczego producenci kłamią tak perfidnie? Wprowadzenie jednego, nowego modelu do produkcji (wyłącznie!) to milion €uro. Teraz już rozumiecie?:)
Nowy Lupo na horyzoncie!
O custom’izacji butów można napisać całą biblię, dlatego nie będę się tutaj wymądrzał, gdyż nie mam do tego uprawnień. Dodam tylko jeszcze, że przy okazji mogłem przymierzyć nowego Lupo T.I. na 2016/17. Powiem tylko tyle, że niezła rakieta. Niestety nie mogłem zrobić zdjęć, ale uchylę rąbek tajemnicy. But posiada zdejmowany język i jest jeszcze bardziej odchudzony niż wersja 15/16. Jeśli ktoś planował zakupić but o podobnej charakterystyce to warto zaczekać. Wychył cholewki w połączeniu z wagą i twardością (120) będzie dawał dużo frajdy na podejściu i podczas zjazdów.
Kingpin 13 w PL
A skoro już jesteśmy przy nowym sprzęcie to warto zwrócić uwagę, że w tym tygodniu do Poldonu przywędrowały jedne z najbardziej zaawansowanych wiązań skitour/freetour Marker Kingpin 13.
Kto jeszcze się nie zdecydował, a jest tego bliski powinien niezwłocznie zakupić, gdyż liczba przeznaczona do sprzedaży nie jest porażająca a następna dostawa w okolicach stycznia. Kto pierwszy ten lepszy! Zapraszam do kontaktu w tej sprawie, telefonicznie lub mailowo.
Część czwarta cyklu opowiadającego o przygodach zarejestrowanych w Kraju Kwitnącej Wiśni właśnie wyświetla się waszym spragnionym atrakcji umysłom. Mimo, iż historia nie jest wcale skomplikowana to nie jest łatwo jej opisać. Pracy z tym wiele i nie wiem czy podjąłbym się tego wyzwania wiedząc ile godzin mozolnej harówki zajmie przygotowanie materiałów pod tą właśnie publikację. Jednak powiedziało się „A”, a liter w alfabecie nieskończenie wiele, a każdy alfabet musi mieć swój początek i swoje zakończenie. Podążając tym rymowanym tropem zapraszam na przedostatnią część Pumping Derby in Japan!
Już teraz mogę zdradzić, że jest to zasadniczo ostatnia część typowo narciarska. Finalna będzie wspomnieniem z Tokio. Tymczasem rozsiądźcie się wygodnie, herbata już zaparzona!
Po armagedonie śnieżnym, który mieliśmy okazję przeżyć w Myoko byliśmy głodni nowej lokalizacji. Do wyboru było kilka możliwości. Po krótkiej burzy mózgów obraliśmy kierunek na ośrodek o nazwie Seki Onsen. Miejscówka leży nieopodal Myoko, aczkolwiek prowadząca do niej droga górska prawdopodobnie jest zimą niedostępna. Przynajmniej taka nieogarnięte, czy też wręcz nieodgarnięta ze śniegu była tego dnia. Droga okrężna, jak sama nazwa wskazuje nie jest krótka, ale żeby nie było nudno wiodła najwyższymi tunelami śnieżnymi, jakie udało nam się przejechać w Japonii. Myoko opuściliśmy wczesnym rankiem..
Jak okazało się na miejscu pojęcie „wczesny ranek” w Seki Onsen oznacza zupełnie coś innego. Na odpalenie infrastruktury musieliśmy trochę zaczekać, aczkolwiek to pozwoliło nam na rozeznanie okolicy. Bonusem była możliwość przyglądania się rozruchowi jaki prowadziła japońska armia. Był to wstęp do solidnych ćwiczeń narciarskich. Jeśli widzieliście kiedykolwiek naszych poborowych podczas tego typu manewrów to potwierdzamy, że na tej długości i szerokości geograficznej kabaret jest równie dobrej jakości. Oczywiście najgłośniej śmiali się sami żołnierze. Rzecz jasna ci potrafiący zjechać pługiem z samej góry na sam dół z tych, którzy dotknęli nart pierwszy raz w życiu. Jednak tym gorzej jeżdżącym trzeba przyznać, że ich wywiad się nie popisał i jak na sam początek wybrał dla nich trasy o kolorze czarnym, które były usiane muldami niczym pola minowe w Afganistanie podczas wojny z ZSRR..
Kolejną ciekawostką jest fakt, z którym spotkałem się pierwszy raz w życiu, Mianowicie system odśnieżania pochyłych parkingów. Na każdym zainstalowane są zraszacze z gorącą wodą, które działają przez 24h. Śnieg i lód nie mają szans. Zapomniałem wspomnieć, że ten rejon to epicentrum gorących źródeł. W ten niezwykle efektywny sposób odśnieżają również całe ulice. Jest tylko jeden warunek, muszą być pod nieznacznym kątem..
Niektórym może syę wydawać, że jest to marnowanie zasobów naturalnych. Jednak z drugiej strony trzeba przyznać, że jeśli chodzi o odśnieżanie to nie mają lekko..
W internetach o Seki Onsen mowią „Japan’s best powder snow skiing” i nie są to słowa rzucone na wiatr. Miejscówka ma ogromny potencjał. Niestety nie mogliśmy go wykorzystać tego dnia, gdyż zapanowała lekka odwilż, która zamieniła puch w miękką kupę. Tak czy inaczej, jeśli ktoś szuka tzw. „pillows’ów” to tutaj znajdzie ich pod dostatkiem. W tym resorcie widziałem największego, jakiego spotkaliśmy w Japonii, aczkolwiek nie odważyłem się zaatakować. Sumienie dało nam niezłego, mentalnego klapsa. Widząc teren i nakładając na niego puszystość i ilość pudru dnia poprzedniego mogliśmy tylko i wyłącznie zacisnąć płaty mózgowe ze złości i żalu. Nic poza tym nie dało się już zrobić, życie.
Tak w ogóle tego dnia, a był to już chyba 10-ty z rzędu pod względem intensywnej jazdy miałem pierwszy poważny kryzys. Po godzinie badania terenu stwierdziłem, że jedyną opcją na kontynuowanie dnia jest krótka drzemka..
Generalnie wszyscy byli jacyś rozstrojeni. W sumie po tylu dniach rąbania w puchu te kilka godzin opalania nam się należało jak nic!
DCIM100GOPROG0208291.
DCIM100GOPROG0208337.
Po dwóch godzinach odpoczynku siły wróciły i mogłem dalej atakować. Niestety najbardziej interesujące, pojedyncze krzesło prowadzące na sam szczyt wzniesienia uruchamiane było bardzo spontanicznie. Nie potrafiliśmy rozgryźć tej zagadki, dlatego postanowiliśmy uruchomić foki.
Oczywiście krzesło ruszyło na moment przed pierwszym krokiem, kiedy już zestawy chodzące były założone. Ściągać czy olać? Stwierdziliśmy, że nie chce nam się sprzątać „skitouring’u” i rozpoczęliśmy pierwszą poważną, azjatycką turę. To był pierwszy błąd, gdyż w.w. krzesło zaczęło hulać na całego. Drugim okazał się brak mapy, ale jak już wspominałem jest ona towarem bardzo deficytowym i nieczytelnym, chyba, że ktoś biegle włada japońskim..
DCIM100GOPROG0168265.
Reasumując wycieczka trwała bardzo krótko, aczkolwiek nawet te z pozoru beznadziejne momenty generują jakieś plusy. Naszym był taki, że zobaczyliśmy z góry kolejną dolinę, a ona oferowała bardzo zacny teren do jazdy. Nie udało nam się tam dotrzeć, gdyż już po prostu nie starczyło czasu, ale obiecujemy, że wrócimy..
Do południa nie udało nam się obczaić żadnej konkretnej linii. Z każdą minutą śnieg robił się coraz cięższy, humory również. Wszystko zmieniło się w momencie, kiedy odwiedziliśmy inną wystawę góry. Już na samym początku dnia o niej myśleliśmy, ale było tam tak stromo, że nie było widać dna. Nie było również żadnych starych śladów i stwierdziliśmy, iż nie jest zbyt dostępna. Nic bardziej mylnego!
Dzień dobiegał końca, śnieg zaczynał zlewać się z kolorem nieba, a my łapiąc drugi oddech cisneliśmy ile wlezie, zupełnie nie bacząc na upływający czas. Tutaj należy wspomnieć, że zjeżdżaliśmy do sąsiedniej doliny a butowanie z powrotem trwało przynajmniej 20 minut. To musiała być czysta zajawa..
Aż w końcu wyłączyli wyciągi i trzeba było udać się do domu na czterech kółkach marki Nissan..
Jednak nie bylibyśmy sobą, gdyby nie nasza ciekawość. Podczas naszej komicznej skitury widzieliśmy również tajemnicze miasteczko. Należało sprawdzić dla jakich ideałów istnieje? A, że nie było daleko..
Jak się okazało jest to mikro mieścina górska, ale taka na prawdę położona niezwykle ekstremalnie, czyli coś w stylu naszego Poronina a.k.a. „Tam gdzie diabeł mówi dobranoc..”. Zjawiskowe miejsce, trzeba zobaczyć na własne oczy żeby uwierzyć.
Następnym krokiem było znalezienie szamy. O tej porze, a było już bardzo ciemno wcale nie było to takie proste. Poza tym byliśmy już mega zmęczeni. Stwierdziliśmy jednak, że szukamy czegoś maksymalnie lokalnego. Udało nam się, ale okazało się, że jest to kolejna pułapka, gdyż menu wisiało na ścianie i nie posiadało żadnej wersji tłumaczonej nawet na Esperanto. Zamówiliśmy najprostsze danie, jakie przyrządza się w tym kraju, zupę miso. Nie wiadomo czy była w kracie. Jedząc przysłuchiwaliśmy się prywatnej sesji karaoke, która odbywała się w pokoju obok. Niestety nie otrzymaliśmy zaproszeń na tą prywatkę..
Pozostał nam wyłącznie sen..
Tak zakończył się nasz przedostatni dzień w górach. Stanęliśmy przed bardzo poważnym dylematem. Jak spędzić ostatni dzień..w raju? Postawiliśmy na sprawdzone miejscówki Tangram-Myoko, a właściwie ich kombo. Był to chyba strzał w dziesiątkę, gdyż wypróbowaliśmy ciekawy wariant, który pozwolił nam na jazdę po czystym terenie 3-4 dni po ostatnim opadzie, co uwierzcie nie jest w Japonii takie proste, ale gdzie jest..? (za wyjątkiem Alaski)
W trzeciej części wspominałem o szkolnych, zorganizowanych oddziałach narciarskich, które z niesamowitym zapałem ćwiczą jazdę synchroniczną. Tak to działa w realu..
Na zakończenie dnia postanowiliśmy zaopatrzyć się w jedne z pierwszych prezentów. Wszak jakoś było trzeba wydać nadmiar jenów. Same tego nie zrobią!
Smutna część tej wycieczki, pierwsze poważne pakowanie..
Japońskim górom składamy dziękczynne pokłony. Ugościły nas niezwykle miło i sympatycznie. Nie szczędziły sutych opadów pudru, dopuściły wyłącznie do jednej odwilży i pozwoliły bezpiecznie wrócić do domu. Pozdrawiamy Hakubę i okolice. Na pewno kiedyś wrócimy!
Zdjęcia: Maciek Leszczyński (Pure Powder), Tomasz Durkacz oraz moje własne.
Hardkor Nie Disko 