Pumping Derby in Japan | Część #4 | Luty | 2015

1 czerwca 201528 czerwca 2015 / pnk / 5 Komentarzy

Część czwarta cyklu opowiadającego o przygodach zarejestrowanych w Kraju Kwitnącej Wiśni właśnie wyświetla się waszym spragnionym atrakcji umysłom. Mimo, iż historia nie jest wcale skomplikowana to nie jest łatwo jej opisać. Pracy z tym wiele i nie wiem czy podjąłbym się tego wyzwania wiedząc ile godzin mozolnej harówki zajmie przygotowanie materiałów pod tą właśnie publikację. Jednak powiedziało się „A”, a liter w alfabecie nieskończenie wiele, a każdy alfabet musi mieć swój początek i swoje zakończenie. Podążając tym rymowanym tropem zapraszam na przedostatnią część Pumping Derby in Japan!

Już teraz mogę zdradzić, że jest to zasadniczo ostatnia część typowo narciarska. Finalna będzie wspomnieniem z Tokio. Tymczasem rozsiądźcie się wygodnie, herbata już zaparzona!

Po armagedonie śnieżnym, który mieliśmy okazję przeżyć w Myoko byliśmy głodni nowej lokalizacji. Do wyboru było kilka możliwości. Po krótkiej burzy mózgów obraliśmy kierunek na ośrodek o nazwie Seki Onsen. Miejscówka leży nieopodal Myoko, aczkolwiek prowadząca do niej droga górska prawdopodobnie jest zimą niedostępna. Przynajmniej taka nieogarnięte, czy też wręcz nieodgarnięta ze śniegu była tego dnia. Droga okrężna, jak sama nazwa wskazuje nie jest krótka, ale żeby nie było nudno wiodła najwyższymi tunelami śnieżnymi, jakie udało nam się przejechać w Japonii. Myoko opuściliśmy wczesnym rankiem..

Jak okazało się na miejscu pojęcie „wczesny ranek” w Seki Onsen oznacza zupełnie coś innego. Na odpalenie infrastruktury musieliśmy trochę zaczekać, aczkolwiek to pozwoliło nam na rozeznanie okolicy. Bonusem była możliwość przyglądania się rozruchowi jaki prowadziła japońska armia. Był to wstęp do solidnych ćwiczeń narciarskich. Jeśli widzieliście kiedykolwiek naszych poborowych podczas tego typu manewrów to potwierdzamy, że na tej długości i szerokości geograficznej kabaret jest równie dobrej jakości. Oczywiście najgłośniej śmiali się sami żołnierze. Rzecz jasna ci potrafiący zjechać pługiem z samej góry na sam dół z tych, którzy dotknęli nart pierwszy raz w życiu. Jednak tym gorzej jeżdżącym trzeba przyznać, że ich wywiad się nie popisał i jak na sam początek wybrał dla nich trasy o kolorze czarnym, które były usiane muldami niczym pola minowe w Afganistanie podczas wojny z ZSRR..

Kolejną ciekawostką jest fakt, z którym spotkałem się pierwszy raz w życiu, Mianowicie system odśnieżania pochyłych parkingów. Na każdym zainstalowane są zraszacze z gorącą wodą, które działają przez 24h. Śnieg i lód nie mają szans. Zapomniałem wspomnieć, że ten rejon to epicentrum gorących źródeł. W ten niezwykle efektywny sposób odśnieżają również całe ulice. Jest tylko jeden warunek, muszą być pod nieznacznym kątem..

Niektórym może syę wydawać, że jest to marnowanie zasobów naturalnych. Jednak z drugiej strony trzeba przyznać, że jeśli chodzi o odśnieżanie to nie mają lekko..

W internetach o Seki Onsen mowią „Japan’s best powder snow skiing” i nie są to słowa rzucone na wiatr. Miejscówka ma ogromny potencjał. Niestety nie mogliśmy go wykorzystać tego dnia, gdyż zapanowała lekka odwilż, która zamieniła puch w miękką kupę. Tak czy inaczej, jeśli ktoś szuka tzw. „pillows’ów” to tutaj znajdzie ich pod dostatkiem. W tym resorcie widziałem największego, jakiego spotkaliśmy w Japonii, aczkolwiek nie odważyłem się zaatakować. Sumienie dało nam niezłego, mentalnego klapsa. Widząc teren i nakładając na niego puszystość i ilość pudru dnia poprzedniego mogliśmy tylko i wyłącznie zacisnąć płaty mózgowe ze złości i żalu. Nic poza tym nie dało się już zrobić, życie.

Tak w ogóle tego dnia, a był to już chyba 10-ty z rzędu pod względem intensywnej jazdy miałem pierwszy poważny kryzys. Po godzinie badania terenu stwierdziłem, że jedyną opcją na kontynuowanie dnia jest krótka drzemka..

Generalnie wszyscy byli jacyś rozstrojeni. W sumie po tylu dniach rąbania w puchu te kilka godzin opalania nam się należało jak nic!

DCIM100GOPROG0208291.

DCIM100GOPROG0208337.

Po dwóch godzinach odpoczynku siły wróciły i mogłem dalej atakować. Niestety najbardziej interesujące, pojedyncze krzesło prowadzące na sam szczyt wzniesienia uruchamiane było bardzo spontanicznie. Nie potrafiliśmy rozgryźć tej zagadki, dlatego postanowiliśmy uruchomić foki.

Oczywiście krzesło ruszyło na moment przed pierwszym krokiem, kiedy już zestawy chodzące były założone. Ściągać czy olać? Stwierdziliśmy, że nie chce nam się sprzątać „skitouring’u” i rozpoczęliśmy pierwszą poważną, azjatycką turę. To był pierwszy błąd, gdyż w.w. krzesło zaczęło hulać na całego. Drugim okazał się brak mapy, ale jak już wspominałem jest ona towarem bardzo deficytowym i nieczytelnym, chyba, że ktoś biegle włada japońskim..

DCIM100GOPROG0168265.

Reasumując wycieczka trwała bardzo krótko, aczkolwiek nawet te z pozoru beznadziejne momenty generują jakieś plusy. Naszym był taki, że zobaczyliśmy z góry kolejną dolinę, a ona oferowała bardzo zacny teren do jazdy. Nie udało nam się tam dotrzeć, gdyż już po prostu nie starczyło czasu, ale obiecujemy, że wrócimy..

Do południa nie udało nam się obczaić żadnej konkretnej linii. Z każdą minutą śnieg robił się coraz cięższy, humory również. Wszystko zmieniło się w momencie, kiedy odwiedziliśmy inną wystawę góry. Już na samym początku dnia o niej myśleliśmy, ale było tam tak stromo, że nie było widać dna. Nie było również żadnych starych śladów i stwierdziliśmy, iż nie jest zbyt dostępna. Nic bardziej mylnego!

Dzień dobiegał końca, śnieg zaczynał zlewać się z kolorem nieba, a my łapiąc drugi oddech cisneliśmy ile wlezie, zupełnie nie bacząc na upływający czas. Tutaj należy wspomnieć, że zjeżdżaliśmy do sąsiedniej doliny a butowanie z powrotem trwało przynajmniej 20 minut. To musiała być czysta zajawa..

Aż w końcu wyłączyli wyciągi i trzeba było udać się do domu na czterech kółkach marki Nissan..

Jednak nie bylibyśmy sobą, gdyby nie nasza ciekawość. Podczas naszej komicznej skitury widzieliśmy również tajemnicze miasteczko. Należało sprawdzić dla jakich ideałów istnieje? A, że nie było daleko..

Jak się okazało jest to mikro mieścina górska, ale taka na prawdę położona niezwykle ekstremalnie, czyli coś w stylu naszego Poronina a.k.a. „Tam gdzie diabeł mówi dobranoc..”. Zjawiskowe miejsce, trzeba zobaczyć na własne oczy żeby uwierzyć.

Następnym krokiem było znalezienie szamy. O tej porze, a było już bardzo ciemno wcale nie było to takie proste. Poza tym byliśmy już mega zmęczeni. Stwierdziliśmy jednak, że szukamy czegoś maksymalnie lokalnego. Udało nam się, ale okazało się, że jest to kolejna pułapka, gdyż menu wisiało na ścianie i nie posiadało żadnej wersji tłumaczonej nawet na Esperanto. Zamówiliśmy najprostsze danie, jakie przyrządza się w tym kraju, zupę miso. Nie wiadomo czy była w kracie. Jedząc przysłuchiwaliśmy się prywatnej sesji karaoke, która odbywała się w pokoju obok. Niestety nie otrzymaliśmy zaproszeń na tą prywatkę..

Pozostał nam wyłącznie sen..

Tak zakończył się nasz przedostatni dzień w górach. Stanęliśmy przed bardzo poważnym dylematem. Jak spędzić ostatni dzień..w raju? Postawiliśmy na sprawdzone miejscówki Tangram-Myoko, a właściwie ich kombo. Był to chyba strzał w dziesiątkę, gdyż wypróbowaliśmy ciekawy wariant, który pozwolił nam na jazdę po czystym terenie 3-4 dni po ostatnim opadzie, co uwierzcie nie jest w Japonii takie proste, ale gdzie jest..? (za wyjątkiem Alaski)

W trzeciej części wspominałem o szkolnych, zorganizowanych oddziałach narciarskich, które z niesamowitym zapałem ćwiczą jazdę synchroniczną. Tak to działa w realu..

Na zakończenie dnia postanowiliśmy zaopatrzyć się w jedne z pierwszych prezentów. Wszak jakoś było trzeba wydać nadmiar jenów. Same tego nie zrobią!

Smutna część tej wycieczki, pierwsze poważne pakowanie..

Japońskim górom składamy dziękczynne pokłony. Ugościły nas niezwykle miło i sympatycznie. Nie szczędziły sutych opadów pudru, dopuściły wyłącznie do jednej odwilży i pozwoliły bezpiecznie wrócić do domu. Pozdrawiamy Hakubę i okolice. Na pewno kiedyś wrócimy!

Zdjęcia: Maciek Leszczyński (Pure Powder), Tomasz Durkacz oraz moje własne.

Pumping Derby in Japan | The Movie | Luty | 2015

22 kwietnia 201522 kwietnia 2015 / pnk / Dodaj komentarz

Po wielu nocach, godzinach spędzonych nad żmudnym procesem produkcji w końcu jest! Film z Japonii we własnej postaci. Nie ma się czym ekscytować, gdyż wszystkie ujęcia z kamery pokładowej i nie za bardzo się przyłożyłem podczas filmowania, ale pamiątka to pamiątka.

Polecam także słowo pisane i zdjęcia!

Życzę miłej projekcji!

Pumping Derby in Japan | Część #3 | Luty | 2015

10 kwietnia 201528 czerwca 2015 / pnk / 6 Komentarzy

W poprzednich dwóch odcinkach mieliście okazję poznać jeden resort w granicach Hakuby oraz omówiliśmy sobie jak wygląda życie typowego narciarza w snowboardowej ojczyźnie Japonii, miejscu o nazwie Madarao. Jeśli ktoś nie miał przyjemności zakosztować tejże lektury to zapraszam do nadrobienia zaległości:

A tymczasem lecimy z kolejną częścią miłych wspomnień. Po kolejnym efektywnym i bogatym w puch dniu ruszyliśmy w kierunku Myoko. Miejsce określane w mediach freeride’owych, jako lokalizacja, do której nikt nie zagląda i tym bardziej nikt o niej nie wie. Jak okazało się na miejscu legenda ta jest już od bardzo dawna przeterminowana. Jednak za nim tam dotarliśmy nasza uwagę przykuł ośrodek leżący pod drugiej stronie góry Madarao . Było już dosyć ciemno, aczkolwiek nawet przy takiej widoczności i z takiej odległości można było wyczuć, iż posiada on duży potencjał. A poza tym musieliśmy sobie zrobić galerię zdjęć z największym grzybem śnieżnym, jaki osiadł na ludzkiej infrastrukturze i jakiego udało nam się odkryć podczas naszej wycieczki..

Do Myoko dotarliśmy już po zmroku. Okazało się, że w czasie podróży musieliśmy wykonać kilka niezaplanowanych manewrów drogowych i jak możecie zauważyć na zdjęciu były one dosyć karkołomne. Koperta w najbardziej zaludnionym, włoskim mieście to przy tym na prawdę malutkie piwko. Kolejna fotka zdradza tajemnicę tytułu odnośnie tej serii. Niestety nie udało nam się wziąć udziału w tym festynie sportu, a ponoć rywalizacja o tego typu charakterze jest niesamowicie popularną rozrywką po tej stronie globu. Zostać mistrzem Pumping Derby to zapewne wielkie wyróżnienie i zasłużony, dożywotni respekt wśród znawców tematu. Cóż, możemy sobie tylko wyobrazić ten splendor.

Miasto przywitało nas bez większego entuzjazmu. Przyjechaliśmy w momencie, kiedy jeszcze nic specjalnego nie działo się w chmurach, a okoliczne bary zaczęły się leniwie zapełniać spragnionymi „Brytyjczykami” różnej maści. Jako wzorowa drużyna sportowa, która świeci przykładem tak samo za dnia jak i po zmroku postanowiliśmy nie rzucać się w oczy. Dlatego też wykonaliśmy krótki zwiad w centrum – spacer, zakupy i lekka konsumpcja. Choć przypominam sonie, że Maćka trochę ciągnęło do jednej speluny. Zniósł to dzielnie idąc grzecznie spać.

Przed wybiciem północy w powietrzu można już było wyczuć to „coś”. Lekkie, przyjemne świerzbienie nosa zwiastujące rychłe zmiany w pogodzie. Chyba nie myślicie, że przyjechaliśmy do najbardziej sławnej z tajnych japońskich miejscówek na zwykły puder? Oj nie, my przyjechaliśmy po ten puder, który sięga po same pachy, a nawet wyżej! Chrapiąc spokojnie na przydrożnym parkingu nie spodziewaliśmy się tego, co czeka nas po otwarciu drzwi..

Słyszeliśmy odgłosy potężnych maszyn do odśnieżania, aczkolwiek trudno było nam sobie wyobrazić, że w 5-6h sypnie nam prawie po sam materac..

Powiem szczerze, że dało nam to ostro do myślenia. Każdą następną noc przed prognozowanym opadem parkowaliśmy nasz mobilny dom na ulicach o znacznym spadku tak, aby bez zamoty wyjechać ze śnieżnej otuliny i przypadkiem nie przeszkadzać lub o zgrozo nie być zmiażdżonym przez ciężki sprzęt do odśnieżania. Białe auto, biały puder w dużej ilości i ogromny buldożer, scenariusz czarnej komedii jak na zamówienie. Straszono nas również śmiercią prze uduszenie poprzez zasypanie. Śmieszyły nas trochę takie przestrogi, ale wierzymy, że tego typu sytuacje miały miejsce. W końcu Japonia to takie miejsce, gdzie wszelkiego typu abstrakcyjne scenariusze mogą się wydarzyć. Jeśli nie tutaj to nigdzie!

Poza tym musicie przyznać, że wschody słońca w Myoko są bardzo romantyczne. Osobiście byłem o krok od oświadczyn. Niestety Maćkowi nie podobał się pierścionek, który dla niego wybrałem. Ponoć zbyt mały kamień..?!

Długo się nie zastanawiając wszamaliśmy szybkie śniadanie. Następnie Maciek pobiegł wyposażyć się kolejną „Zumę” do lokalnej wypożyczalni i za nim zdążyliśmy się zorientować siedzieliśmy w najmniejszej gondolce świata. Przytulna atmosfera i widoki za oknem nastrajały bardzo pozytywnie.

Nie wzięliśmy pod uwagę tylko jednego, mianowicie okazało się, że nie tylko my sprawdziliśmy prognozę. Mit rzadko obleganej miejscówki prysł już w pierwszej kolejce do krzesła. Tak głodnych puchu homo sapiens nie widziałem nawet na Pilsku. Wystarczyło 1,5h by teren znajdujący się w pobliżu krzeseł, a nie było go mało zamienił się w ściernisko. Nadgorliwi Australijczycy potrafili je ubijać przez cały dzień. Wszak kto bogatemu zabroni?

Nieodwracalnie przyszedł czas na założenie foki i zgłębienie rejonu znajdującego się powyżej lasu. Pierwszą rzeczą, jaka przykuła moją uwagę były wielkie kule śnieżne, które do tej pory znałem wyłącznie ze zdjęć. Mieszkają one prawie na każdym drzewie. Natomiast drugą anomalią był ślad po fokach sięgający ponad kolana. Pierwsze w ogóle niespotykane, drugie rzadko spotykane w Europie. Ponadto pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się wymienić, podczas dnia deski z węższych na szersze. Niestety 109 mm pod butem topiły się niczym żelbetonowe kalosze. Trzeba było wyciągnąć coś większego kalibru, czyli 124 mm. Tego dnia dały sobie radę.

Rozkosz, jaką dawała jazda w tak głębokim puchu ciężko zamienić na słowa. Śniegu były takie ilości, że strach paraliżował i nie pozwalał pójść jeszcze wyżej. Tutaj mamy do czynienia z kolejną różnicą pomiędzy europejską zimą. U nas nie spotkamy takich ogromnych mas śniegu. Ilości które bez problemu potrafią zakryć drogi, domy i drzewa. Tutaj nikogo to nie dziwi i dla narciarza działa hiper intensywnie na wyobraźnię. Nawet nie ma potrzeby przechodzenia jakiegokolwiek kursu lawinowego (to tylko przenośnia!) przed przyjazdem, gdyż tysiące ton sześciennych gwiazdek komunikuje w prostym, widocznym gołym okiem języku, gdzie znajduje się granica rozsądku, a gdzie rozpoczyna strefa realnej głupoty, znanej również pod prostszą nazwą – pewna lawina.

Mimo ogólnej ekscytacji tego dnia poczuliśmy również pierwsze zmęczenie materiału. Na szczęście okazji do odpoczynku nie brakowało. Przede wszystkim nazajutrz miał dołączyć do nas znany polski telemarker, Tomasz Durkacz. Poza tym szła lekka odwilż, która jednocześnie zwiastowała kolejne opady. Po trzecie i chyba najważniejsze dla Maćka, musieliśmy znaleźć sklep, który posiada w ofercie splitboard’y. Spożyliśmy lekki obiad i obraliśmy azymut na Hakubę, gdzie mogliśmy odhaczyć wszystkie powyższe punkty programu.

Mimo, że Myoko nie jest już „tajne” zdecydowanie warto je odwiedzić, gdyż jest jednym z bardziej wszechstronnych ośrodków narciarskich, a z całą pewnością jest jednym z większych w całej Japonii. Samo miasto również posiada swój niepowtarzalny urok.

Powrót do Hakuby odbył się bez większych przygód. Te same, długie i zakręcone serpentyny doprowadziły nas do miejsca, z którego rozpoczęliśmy naszą eksplorację Japońskich Alp. Był późny, senny piątkowy wieczór. Nie kombinowaliśmy za bardzo. Od razu ustawiliśmy pojazd na znajomym parkingu, który jak się okazało wypełnił się weekend’owymi podróżniko-narciarzo-snowboardzistami. Lekkie suszenie betów w toalecie, szczotkowanie zębów, ciepły napój z automatu i mogliśmy spokojnie udać się na spoczynek. Nazajutrz czekał nas leniwy dzień, kilkanaście godzin snu przeobrażonego w drzemki, relaks w onsen i znakomita szamka. Wszak puchu nie zabraknie tutaj dla nikogo. Prognozowany, świeży opad miał nastać równo za dwa dni. Mieliśmy sporo czasu na regenerację sił i komfortową medytację na temat tego, co się wydarzyło, a wydarzyć miało..

Przy okazji poddaliśmy testom nasze nowe plecaki lawinowe i jak się okazało działały bez zarzutu. Polecamy Jetforce’a wszystkim tym, którzy lubią dużo i długo podróżować, szczególnie, jeśli korzystają z usług linii lotniczych. Na żadnym lotnisku nie musieliśmy nawet tłumaczyć, do czego służy ta cała machineria schowana w jego wnętrzu. Komfort, oszczędność i wygoda.

Tomasz przyjechał autobusem wprost z Tokio, wcześniej pokonując niebywałą odległość powietrzną pomiędzy Warszawą z małym przystankiem w Moskwie.

Za raz po powrocie skonstruował ten ruchomy obrazek. Miło się ogląda!

Jako, że człowiek ten mierzy nieco ponad 2 metry nie mógł on technicznie nocować w naszym skromnym Nissanie. Dlatego też korzystał z gościnności pensjonatu i tym samym poznał wielu ciekawych ludzi oraz, co niemniej ważne miał dostęp do japońskiej telwizji! My natomiast wybierając zameldowanie w samochodzie skazaliśmy się na specyficzną samotność bez telewizora, a musicie wiedzieć, że Japońska telewizja to wielka i mistyczna przygoda. Owszem patrzono na nas z podziwem, aczkolwiek dotknięcie nas palcem nie wchodziło już w rachubę. Czasami ogarniał nas wielki smutek z tego powodu. Nikt się nie chiał z nami kolegować!

Niemniej jednak czas odpoczynku dobiegł końca. Ktoś w końcu musiał przetrzebić nietknięty puch! Słowo ciałem się stało i następnego dnia zameldowaliśmy w ośrodku Tangram Ski Circus.

Tangram jest bliźniaczym ośrodkiem w stosunku do Madarao, aczkolwiek mocno lansowane są tutaj klimaty rodzinne. Z tego prostego powodu w odróżnieniu od ośrodka znajdującego się po drugiej strony góry nie spotkamy tutaj hordy snowboardzistów. W zamian możemy natknąć się na szkolne, zorganizowane oddziały narciarskie, które z niesamowitym zapałem ćwiczą jazdę synchroniczną. Koniecznie trzeba to zobaczyć.

Połączenie obu ośrodków gwarantuje niebywałe możliwości eksploracji i szybkiego przemieszczania się po tym terenie. Rezultatem tych manewrów było znalezienie pięknej ściany zwieńczonej komfortowym trawersem powrotnym, czyli tego, co Polaczki lubią najbardziej. Uroku dodawał fakt, że miejscówka ta i jej możliwości były znane nam i może trzem lokalnym snowboardzistom. Prywatna ściana na Japońskim padole, bezcenna zdobycz!

Niektórym zamarzyła się sesja niczym z Wielkiego Żurnala..

Mając jeden, papierowy karnet na dwa resorty mieliśmy okazję odwiedzić ciągle śpiących przyjaciół w naszej ulubionej restauracji o typowo japońskiej nazwie – Heidi.

Podziwialiśmy również specyficzne wynalazki tutejszej motoryzacji..

Korzystaliśmy także z Taśmy Śmierci Psychicznej i wyobraźcie sobie, że nie można tam było stanąć z nartami na nogach, ale ze snowboardem już tak..Madarao?!

W międzyczasie testowaliśmy także nowe umiejętności narciarskie. Po kilkudziesięciu dniach spędzonych wyłącznie w samochodzie człowiek zaczyna lewitować. Potwierdzone!

Natężenie sygnału wi-fi sprawdzaliśmy regularnie. Wcale bym się nie obraził gdyby jej – wifi – tam nie było. Kiedy była „On” czułem się jakbym był w Japonii trochę mniej..

Oczywiście nie mogliśmy sobie odmówić testu skuteczność kompresorów do czyszczenia sprzętu ze śniegu. Super prosty i skuteczny patent. Da się? Proszę również zauważyć, iż Maciej nosi na swoim lewym ramieniu standardowe wyposażenie wymagane do identyfikacji istnienia i ważności karnetu. Wszyscy tam takie noszą i nikt się nie wstydzi.

Tymczasem niebiosa otworzyły swoje podwoje i zaczęło sypać, ale z taką intensywnością, jakiej jeszcze moje oczy nie widziały..

Dobrze, że parasolki znajdowały się w tzw. „standardzie” naszego Nissana..

W nocy trochę dosypało, dlatego zostaliśmy na jeszcze jeden dzień. Niestety toaleta w Madarao nie jest taka spoko, gdyż ma ustawiony termostat na kaloryferach. Jednak wszystko poza tym jest cacy. Podgrzewane deski klozetowe sprawowały się bez zarzutu. Wnętrznie w drewsnie, chyba sosna, kojący zapach. Śnieżne służby systematycznie dbały by każdego ranka poziom nowego śniegu nie przekroczył górnej granicy cholewki naszych butów. Chwała im za to!

Kolejnego dnia żarty się skończyły!

Widząc, co zapowiadają prognozy teleportowaliśmy się do Myoko. Jak okazało się na miejscu staropolska ludowa maksyma „Klęska urodzaju” ma oparcie w rzeczywistości. Radości było, co nie miara!

10978617_10152893735978241_6434878355865522191_n

10984262_10152891448818241_4021491618559371795_n

Miejscami śniegu było tak dużo, że do Ch*ja Wacława nie dało się tego przepchać do przodu. Tego dnia żałowałem, że moje narty nie mają przynajmniej 140 mm pod butem i wagi 0,5 kg, obie. Myślicie, że to zabawne? Wyobraźcie sobie, że spadło tyle śnieżnobiałego puchu. Nigdy nie widzieliście w swoim życiu więcej. Lekkiego, sypkiego i rozpływającego się w ustach. Niestety jazda w nim nie sprawia takiej frajdy jak się spodziewaliście, bo..jest go po prostu ciut za wiele?!

Jest to chyba jedyne poważne zmartwienie japońskich freerider’ów. Zbyt duża ilość śniegu. Chcielibyśmy mieć takie problemy w Polsce. Żądamy takich komplikacji w pogodzie! Abstrachując od tej „olbrzymiej tragedii” jaka nas dotknęła humory nam dopisywały. Stwierdziliśmy, że podejmiemy wyzwanie. Przeypychaliśmy puder cały Boży dzień i ten następny także!

Część czwarta, prawdopodobnie ostatnia już niebawem. Zapraszam już teraz! A na zachęte jeszcze jeden rzut oka na Myoko. Czas na trochę lokalnej kuchni i deser. Wiedzieliście, że lubią tam pakować słodycze do zamkniętych opakowań bez zdjęć i grafik na froncie opakowań? Proszę nie panikować, gdyż zawsze można zrobić odlew z tworzywa sztusznego i postawić obok. Co kraj, to obyczaj!